Ku Kang Yatno
LUMUNGSUR tabuh salapanan. Teu eces baris ngagidig. Teu tangtu miang ka mana. Pedah we kasampeur motor. Biur ka Setiabudhi. Turun di Ledeng. Luak-lieuk sugan aya koran. Mang Ating teu tepung.
Clak naek angkot. Gek diuk muru kota. Halodo. Bengras. Jalan padedet. Meujeuh piknik keur nu boga mah. Mawa barudak weekends. Heuy, pantes.
Arileu jalan. Endah. Pabeulit mobil. Motor rajol. Teu karaos anjog ka stasion. Meuntas ka Pasbar. Ngajajar nu dagang hempak di trotoar. Harianeun toko nu sidik.
Baeu. Kota Bandung lugina keur reureuh nu riweuh. Pantes. Baraya bumetah. Saha nu teu kabengbat ku kaayaan. Bari keupat ngidul. Ngetan bras ka Alun-alun. Milih titincakan. Leumpang ngarah sehat. Lumayan olah raga saba kota. Teu kudu di lapang.
Mipir kidul. Ngajengjreng nu kasep, nu geulis. Sarerea suka bungah di dayeuh maneuh neundeun katineung. Di ieu kota taya kamelang.
Lebah Dalem Kaum panon nenjo biruna kaos. Sidik pisan pulas teu bireuk. Baju Bobotoh. Prak nawar. Jajan awet keur incu. Teu ku hanteu bet hayang laju mulang. Balik deui ka urut tadi. Nguliwed ka stasiun. Gok lebah dinya. Emper. Endah deui bae. Nu geulis, si kasep. Katalimbeng. Beuh, waas zaman keur rumaja tingting. Jiga manehna. Simpe hate janglar badan. Bet make sugema najan teu manggih nu lain. Teu nyimpang ka tukang cendol. Teu pisan. Angkeub tuda. Hayang buru mulang nepi deui ka saung.
Cle deui. Angkot koneng ngageuleuyeung. Ngulon kebat ngaler. Cur hujan lebah Cibarengkok. Tiis. Panumpang pinuh. Supir anteng. Aya keur setoran sesa toko, kopi, daang, jeung bengsin. Sorangan seuri Jero hate. Belenyeh deui.
“Kiri!”
“Mangga!”
Reg mobil eureun. Sungsong mere duit. Kitu jeung kitu.
Teu karasa. Geuning geus di tanjakan Cigolendang. Tereh nepi Panorama, pangulinan baheula.
“Bapa di dieu?”
“Payun!”
Turun deukeut tukang rujak. Ngiuhan rada lila.
Gek si Nini nuturkeun.
“Di kota mah da teu hujan!” Pokna.
Puguh bareng bieu saangkot jeung kuring.
Asa hayang seuri deui.
Abong Nini. Pan tadi Kuring nu nunjuk teh.
Can keneh raat. Ah, maksakeun mapay gang. Bras ka Cilimus. Nyorang Cicarita. Genep puluh tujuh tetecean nu biasa katincak saksina.
Bet teu ngarasa cape. Abong nikmat rek mere kaos Bobotoh. Incu ge kabayang baris seuri. Bungah narima kaos ti Abah.
Cag!
Teu pati rancucut da hujan murupuy.
Cag deui!
Rasa… ku endah alam Dunya. Betah geuning malingping pasir. Ngagedig bieu teu sing ngarasa cape. Ilang lungse. Nu aya, sugema.
“Nuhun, Bah!”
Sakitu. ***
Kang Yatno, alumni Jurusan Basa & Sastra Sunda FPBS IKIP Bandung (UPI). Kiwari ngokolakeun Yayasan Insan Basajan, Cihideung, Parongpong, Bandung Barat.
